จิตอิสระ บทที่ 4: ซึมซับ ตอนที่ 27 โดย อิสระ
ใบหน้าสีขาวสะอาดตา มองหน้าเธอจากด้านบน มีแสงไฟสลัวลอดผ่านไรผมจนมองรูปลักษณ์ใบหน้าไม่ชัดเจน แต่ที่เห็นแน่ๆคือ ฟันขาวสะอาดยาวเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ เป็นอากัปกิริยาของคนที่ยิ้มอย่างดีใจ อลิสสิตาพยายามกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่น้ำตาออกจากบ่อดวงตาของเธอ แต่ก็ไม่สำเร็จ จึงใช้เรียวนิ้วชี้ปาดน้ำตาออกจากดวงตาเธออย่างช้าๆ เธอจึงเห็นผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าของเธอ...
ทันทีทันใดนั้น เธอก็สะดุ้งสุดตัวอย่างตกใจ นี่เธอกำลังอยู่ต่อหน้าชายเปลือยเปล่าที่กำลังจะมาทำมิดีมิร้ายเธอแน่ๆ อลิสสิตาได้สติก็งอเข่าตนเองขึ้นแล้วยกขายันร่างนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว
"เหวอ!" ชายคนนั้นร้องอุทานอย่างตกใจ ร่างก็หงายล้มลงไปด้านหลัง อลิสสิตาพยุงตัวได้แล้วก็รีบหันหลังออกวิ่ง ลมจากทิศเหนือไหลผ่านร่างกายพลันเธอรู้สึกหนาวสั่น พอมองลงไปยิ่งตกใจแทบสิ้นสติ
เธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าอะไรเลย!!!!
...เจนนู!! นายไปไหน... อลิสสิตาเรียกเจนนูอยู่ในใจ หวังจะให้เขาได้ยินและรับรู้เพื่อมาป้องกันเธอจากภัยคุกคาม แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับ หรือสัญญาณใดๆเลยที่จะทำให้เธอรู้ว่าเจนนูอยู่กับเธอ เหมือนกับเธอพูดอยู่คนเดียว...เป็นความรู้สึกเหมือนเมื่อก่อน...เมื่อก่อนที่ร่างกายเป็นของเธอคนเดียว??
...เจนนูไปไหนนะ... อลิสสิตาวิตกกังวลอย่างหนักขณะวิ่งฝ่ากกหญ้าท่ามกลางความมืดยามค่ำคืน พลางเอาสองมือปกปิดส่วนสงวนทั้งบนและล่างเธอไว้ สายตากลิสสิตาที่ยังไม่พร้อมดีต้องจ้องเขม็งฝ่าความมืด อาศัยแสงไฟจากแดนไกลเพียงน้อยนิด ในขณะที่หูของเธอได้ยินเสียงย่ำเท้าฝ่าพงหญ้าจากด้านหลังติดๆ
...ทำไมเจนนูหายไป แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ใครตามเรามา...
ทันใดนั้นหลุมดินเก่าที่เต็มไปด้วยน้ำขังก็รองรับร่างของอลิสที่ตกลงไปอย่างรวดเร็ว
"ว๊ายย!!"
น้ำครำเย็นๆกระเซ็นออกมาจากหลุมดินเก่า ขณะที่อลิสรีบโผล่พ้นน้ำอย่างรวดเร็ว กลิ่นน้ำเน่าคละคลุ้งไปทั่ว
อลิสสิตาใช้มือทั้งสองข้างเกาะพื้นขอบหลุม แล้วพาตนเองคลานขึ้นจากหลุมนั้น พร้อมกับไอเสียงดัง สำรอกน้ำเน่าที่หลุดเข้าปากเธอไป เศษหญ้า ซากเปลือกหอย เศษไม้ติดตามเนื้อตัวเปลือยเปล่า เนื้อตัวสั่นสะท้านด้วยความหนาว อลิสสิตาพยุงร่างกายขึ้นอีกครั้ง แต่มีมือขวายื่นมาหาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆขาวสะอาดนั่น
"แม่หญิง...ให้ข้าช่วยไหม" ชายคนนั้นพูด อลิสอ้าปากค้าง ดวงตาของเธอมีน้ำตาเล็ดออกมาด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย แต่กลับประหลาดใจในน้ำเสียงและลักษณะการพูดของชายเบื้องหน้า อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ นอกจากส่งมือของเธอกลับไปเพื่อช่วยให้เธอพ้นจากหลุมดินเก่าอันโสมม
ทันทีที่มือส่งถึงกัน ชายคนนั้นก็ดึงร่างอลิสสิตาออกจากหลุมได้อย่างง่ายดาย ออกมายืนข้างหน้าเขา พอดีกับก้อนเมฆหนายามราตรีที่ลอยหนีจากดวงจันทร์ เผยแสงนวลที่ถูกบดบัง ใบหน้าสว่างคมคายของชายหนุ่มก็ปรากฎต่อหน้าอลิสสิตา...
"นาย!"
"ถูกแล้ว แม่หญิง ข้าเอง"
อลิสสิตาร้องได้แค่นั้นก็หลับตาลงอีกรอบอย่างเหนื่อยอ่อน คงพอมากแล้วสำหรับวันนี้ของเธอที่แสนหนักหนาสาหัส คงมากพอแล้วกับการที่ต้องเจออะไรที่ไม่คาดคิดมาตลอดทั้งวัน ถึงแม้ก่อนสิ้นสติเธอจะรู้ดีว่าต่อหน้าเธอคือชายเปลือย และเธอก็ไม่ต่างอะไรกับเขาเลย แต่เธอก็ไม่หวาดระแวงเหมือนเมื่อครู่อีกแล้ว เพราะใบหน้านั้นเป็นใบหน้าของคนที่เธอรู้จัก คนที่เธอคุ้น แม้จะไม่เคยเห็นหน้าก็ตาม ใบหน้าที่เธอนึกอยุ่ในความคิดตลอดเวลา....
ใบหน้าของเจนนู...
จบตอนที่ 27 กรุณาติดตามต่อ ตอนที่ 28
