จิตอิสระ บทที่ 4: ซึมซับ ตอนที่ 25 โดย อิสระ
ด้วยความชำนาญในการยิงปืนสั้นของกิตติที่ผ่านการฝึกฝนและประสบการณ์อันโชกโชน
ไม่มีปัญหาหรืออุปสรรคใดๆที่จะขัดขวางความแม่นยำดุจจับวางของเขาในวินาทีนั้น
ลูกกระสุนระเบิดออกจากลำกล้องโลหะพุ่งเข้าสู่ช่วงแขนของวิชิตอย่างแม่นยำ
เจาะเข้าฝังกับกล้ามเนื้อแขนช่วงบนของวิชิตจนทำให้มือที่สะบัดออกไปหมายจะทำร้ายอลิสสิตานั้นเบี่ยงเบนวิถีออกไปด้านข้างๆแทน
ทำให้เจ้านิ้วที่ยืดออกไปเหล่านั้นพุ่งออกไปเจาะทะลุผนังภัตตาคารจนกลายเป็นรูโหว่แทน
วินาทีนั้นจากผู้คนที่มากมายซึ่งกำลังมึนงงกับเหตุการณ์ถึงกับแตกตื่นวิ่งหนีหาทางออกกันอย่างวุ่นวาย
พริบตาเดียวคนเหล่านั้นก็หายไปจากตัวห้องอาหารราวกับเม็ดทรายไหลออกจากภาชนะอย่างไรอย่างนั้น
“เหี้ยอะไรของมึงวะ กูอุตส่าห์ปล่อยมึงไปแล้ว ยังจะอยากตายอีกใช่มะ”
วิชิตเปิดฉากหันมาหาตำรวจที่ยิงแขนตนเองอย่างโมโหขณะเอามืออีกข้างมากุมรอยแผลที่เกิดจากกระสุนที่แขนขวาตน
ก่อน ที่จะสั่งให้นิ้วมือของตนเองหดกลับเข้ามา ยังไม่วายจะลากเอาโต๊ะหินอ่อนมาด้วย
กิตติที่กำลังจะลุกขึ้นมายืนพอดีก็ต้องปลิวออกไปอย่างแรงเพราะถูกโต๊ะกลมๆกระแทกเข้าอย่างจัง
จนไปติดผนังภัตตาคารอีกด้านก่อนจะร่วงลงไปกับพื้นด้วยร่างกายที่ไร้สติสัมปชัญญะ
...ความรู้สึกข้าบอกว่านั่นเคยเป็นส่วนหนึ่งของตัวข้ามาก่อน...
เจนนูบอกหลังจากพินิจพิเคราะห์เจ้าสิ่งที่เป็นเส้นยาวราวกับแส้ของวิชิตที่ยืดออกมาจากส่วนที่เป็นมือขวาของเขา
...แปลว่าอะไร??? นายเป็นคนแบ่งให้กับเขาหรอ?....อลิสถามกลับในใจ
...เปล่าเลย ข้าก็ยังไม่เข้าใจเช่นกัน แต่ถึงอย่างไร ข้าจะปกป้องเจ้าเอง อย่าห่วง...
...อ่า... อลิสสิตารู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่ก็ยังนึกไม่ออกว่าเจนนูจะปกป้องเธอได้มากแค่ไหน
“อย่ามาเสียเวลากันดีกว่า กูพูดแบบตรงๆนะ มึงต้องมาเป็นเมียกูอีอลิส
กูจะได้มีตังใช้จบๆไป” วิชิตตะคอกพร้อมเดินเข้ามาหา มือขวาของเขาที่กลับมาเป็นปกตินั้นพุ่งเข้าไปหาอลิสสิตาที่อย่เบื้องหน้าและขยายออกเป็นเส้นกลมเรียว
5 เส้นหมายจะคว้าร่างของเธอไว้
เจนนูซึ่งเตรียมตัวพร้อมอยู่แล้วก็เกร็งร่างของตนและยืดอวัยวะออกให้เป็นเส้นเล็กๆมากมายทั่วร่างราวกับหนามเม่น
ขณะที่อลิสสิตาตกใจก้มลงต่ำหันหลังหนี
นั่นมีผลให้เจ้าเส้นที่ยืดออกไปเหล่านั้นโดนหนามเสียบทะลุในขณะที่มันพยายามจะจับตัวของอลิสสิตาไว้
วิชิตร้องอุทานเสียงหลงในขณะที่ยังกัดฟันทนจับร่างของอลิสสิตาไว้
แล้วยกร่างของเธอขึ้นก่อนขว้างออกไปไกลตัว
“อีเหี้ย มึงทำกูเจ็บเรอะ!!!” วิชิตสบถด้วยใบหน้าแดงกล่ำยืดมือกลับอย่างรวดเร็ว
ก้มลงมามองมือของตนที่เป็นรูเล็กๆมากมาย
วิชิตกำหนดสติของตนแล้วบังคับให้มันหายเป็นปกติ
พักเดียวมือของเขาก็กลับมาเป็นดังเดิม แต่กลับทำให้วิชิตรู้สึกกระหายมากขึ้น
เขาวิ่งเข้าหาอลิสสิตาที่กำลังลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับหมัดแน่น
...เจ้านั้นเข้ามาอีกครั้ง แม่หญิงระวัง...
เจนนูรีบร้องเตือนขณะที่ร่างของตนหดกลับมาเป็นปกติอีกครั้งแล้วกำลังขยายตัวเพื่อป้องกัน
อลิสหันมามองวิชิตที่กำลังพุ่งเข้ามาหาแล้วกะจังหวะ สมัยเธอยังเรียนอยู่
เธอเคยเรียนวิชาป้องกันตัวมาบ้าง และด้วยส่วนตัวเธอชอบผจญภัยอยู่แล้ว
เมื่อถึงจุดที่พอเหมาะพอดีเธอก็รีบถีบตัวเองโดดหลบออกไปด้านข้างจนเกือบโดนมือของวิชิตที่พุ่งขยายออกมาหมายจะทำร้ายอย่างฉิวเฉียด
พริบตานั้นเจนนูซึ่งอ่านความคิดเธอออกก็ยืดร่างของเขาออกเป็นก้อนกลมเข้าอัดกระแทกร่างวิชิตที่ไม่ทันตั้งตัวได้ทันจนปลิวออกไป
อลิสสิตาม้วนตัวลงกับพื้นเพื่อป้องกันการบาดเจ็บจากแรงกระแทกแล้วกลับมาลุกขึ้นอย่างว่องไว
หันไปมองร่างของวิชิตที่ลงไปนอนข้างเสาหินอย่างระมัดระวัง
...แม่หญิง หนีไปก่อนเถอะ... เจนนูร้องออกความเห็น
อลิสสิตาก็ไม่คิดแย้ง เพราะนี่คือโอกาสอันแสนสั้นที่จะหนีให้พ้นพอที่จะไปตั้งหลักได้
อลิสสิตาหันหลังออกวิ่ง เธอก็ไปยังประตูทางออก กระโดดข้ามโต๊ะเก้าอี้และเฟอร์นิเจอร์ต่างๆที่วางล้มระเนระนาด
“จะไปไหนวะแก”
เสียงร้องดังออกมาจากด้านหลัง อลิสสิตาหันกลับไปมองเห็นเส้นปลายแหลมมากมายยืดออกมาจากมือของวิชิตที่นอนอยู่ตรงนั้น
อลิสสิตาเบี่ยงตัวหลบเฉียงไปด้านขวาแล้วม้วนตัวอีกครั้ง เจ้าเส้นเหล่านั้นเลยออกไปหน่อยก็หยุดแล้วเตรียมวกกลับมา
การหันกลับไปเพื่อจัดการเส้นเหล่านั้นอาจจะทำให้เสียเวลาและทำให้การหลบหนีนั้นไม่เป็นผลก็ได้
เธอจึงหันออกตัววิ่งไปทางหน้าต่างของห้องอาหารแทน
...เจนนู ทำอะไรซักอย่าง...
อลิสร้องขณะเร่งฝีเท้าสุดขีดไปยังหน้าต่างบานใหญ่เบื้องหน้า
...ใช้เข่า!!!...
เจนนูร้องพร้อมกับยืดร่างของเขาส่วนล่างให้ไปคลุมเข่าขวาและบีบอัดให้มันแข็งราวกับหิน
แล้วยืดส่วนที่เหลือของเขาออกมาเป็นแผ่นบางๆคุลมร่างอลิสสิตาให้ยาวที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพล้ง!!!!!
อลิสสิตาพุ่งออกไปสุดแรงด้วยเข่าขวาที่ทำลายกระจกหนาๆจนแตก และร่วงลงไปด้านล่างที่มีพุ่มไม้หนาๆรองรับก่อนจะถูกเจ้าเส้นแหลมๆนั้นถึงตัวเพียงนิดเดียว
ร่างของอลิสสิตากลิ้งทะลุพุ่มไม้ออกมาสู่แผ่นหญ้าสีเขียวชอุ่มที่ลาดลงไปด้านล่างขณะที่ร่างของเจนนูเป็นตัวรับการกระแทกที่รุนแรงนั้นไว้
เมื่อแรงเหวี่ยงนั้นหมดลง
อลิสสิตาก็พยายามดันตัวขึ้นแล้วหันไปมองอาคารภัตตาหารที่ตนเพิ่งหนีออกมา
เห็นวิชิตกำลังยืนมองหาเธอไปทั่วอย่างโมโห อลิสสิตาค่อยๆเคลื่อนตนเองอย่างช้าๆเข้าไปยังร่มไม้ใกล้ตัวที่สุดเพื่อให้บดบังสายตาของวิชิต
ก่อนถอนหายใจเบาๆ
“เฮ้อ!” อลิสสิตาเอนหลังตนเองไปพิงกับต้นไม้ที่เธอใช้เงาบดบังตัว
...เจนนู เมื่อกี้นายบอกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายนายหรอ...
...
อลิสสิตาถามไป แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจาดชุดสีดำนั่น
ราวกับเป็นแค่เสื้อธรรมดา
...เจนนู...
...
...เจนนู นายไปไหนน่ะ!!!...
จบตอนที 25 อ่านต่อ ตอนที่ 26 นะครับผม
จิตอิสระ โดย อิสระ
(ไปดูลินคอล์นมาครับ 3 รอบ ไม่ใช่เพราะชอบขนาดนั้น แต่เพราะไปกับกิ๊ก 3 คน เซ็งนิดๆ 555+ แต่ส่วนตัวผมว่าสนุกมากนะครับเรื่องนี้ ขวานมันเท่มาก)
ขอบคุณที่นำมาแบ่งปันครับ
ตอบลบ