จิตอิสระ บทที่ 3: ครอบงำ ตอนที่ 17 โดย อิสระ
-กลับมาที่ คฤหาสน์ริชมอนต์-
อลิสสิตานอนทอดกายอยู่บนที่นอนหนานุ่มท่ามกลางห้องนอนอันสวยหรูวิจิตรอยู่คนเดียว
สายตาจ้องมองไปที่ความมืดอันว่างเปล่าอย่างเลื่อนลอย
พลางครุ่นคิดไปมาอย่างว้าวุ่นจนนอนไม่หลับ
เพราะเธอกำลังสับสนกับสิ่งที่เธอเป็นและกระทำอยู่ในปัจจุบัน
และยังไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบันได้อย่างเต็มที่
เพราะสิ่งต่างๆนั้นได้เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วภายใน24ชั่วโมงที่ผ่านมา จนดูเหมือนกับว่าเธอตื่นมาอีกครั้งบนฝันร้ายที่ซ้ำซ้อนความฝัน
แต่ก็ยังรู้สึกดีอยู่เล็กๆที่มีผู้คอยบำบัดอาการเศร้าและเครียดด้วยการกระตุ้นต่อมเสียว...
แต่มันก็ทำให้เธอคิดมากไปอีก เพราะตั้งแต่เล็กจนโต
เธอไม่เคยถูกล่วงล้ำทางเพศถึงขนาดนั้นมาก่อนเลย อีกนิดเดียวเธอก็จะถูกกระทำภายในอยู่แล้ว
ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แสงประหลาดนั่นเสียก่อนนะ
‘อย่าคิดมากเลยแม่สาว
ข้าเพียงแค่ชั่ววูบเท่านั้น นอนเสียเถิด’ เจนนู
ซึ่งบัดนี้เปรียบเสมือนชุดที่เธอสวมใส่ตลอดเวลาไปแล้วกล่าว
หลังจากที่รับรู้ความคิดของอลิสสิตาได้
“อลิส สับสนไปหมดแล้ว... อลิสไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องทำอะไรดี
อลิส...ไม่รู้สิ...” เธอกล่าวสั้นๆแล้วเงียบไปอีกอึดใจ
ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากน้อยๆนั้นอีก
เหลือไว้แต่เสียงลมจากเครื่องปรับอากาศกระทบผ้าม่านจนไหวไปมาราวกับเต้นรำเพลงจังหวะช้าๆอย่างแผ่วเบา
แสงจันทร์หลังคืนเดือนมืดเริ่มฉายแสงออกมาบ้างแล้วถึงแม้จะน้อยนิด
แต่ก็พอเห็นใบหน้านวลผ่องของอลิสสิตาที่นอนมองเพดานต่อไปเรื่อยๆ
...
“ทำไม...”
.....
“ทำไมเราถึงมาเจอกัน?” อลิสสิตาถามขณะดวงตายังมองอยู่ที่เดิม
‘...ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูด...’ เจนนูพูดอย่างสงสัย เพราะฟังดูคำพูดนั้นไม่มั่นใจเหลือเกิน
“ก็... ทำไมเมื่อคืนเจนนูต้องตกลงมาใส่อลิส
แล้วทำไมเรื่องราวต่างๆถึงต้องเป็นแบบนี้...มันยังกับ...ฝันเลย” เธอเอ่ยขึ้น น้ำเสียงสั่นไหวเล็กน้อย
‘ข้าไม่อาจรู้ได้... ข้าเดินทางมายังโลก
เพราะข้าเจอภาพในความฝันปรากฏอยู่บนข้อมูลที่ข้ารับใช้มอบให้ข้า
แต่ข้าไม่สามารถเกิดใหม่เพื่อปรับให้เข้ากับโลกเจ้าได้
ข้าเลยต้องอาศัยตัวเจ้าอยู่เช่นนี้’ เจนนูอธิบายอย่างละเอียด
แต่อลิสสิตาก็ยังคงอยู่เช่นเดิม
“แล้วเจนนูจะมาอยู่ถึงเมื่อไหร่กัน?”
“จนกว่าร่างหยาบจะเสร็จสมบูรณ์
ข้าคาดการณ์ล่วงหน้าแล้วในอีก 1 อาทิตย์ ร่างของข้ากับเจ้าจะแยกออกจากกัน
เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะไม่รบกวนเจ้าอีก” เจนนูตอบด้วยน้ำเสียงเรียบผิดปกติ
จนคล้ายกับว่าไม่พอใจในคำถามนั้น
และจากนั้นก็ไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาเลยจนถึงเช้า
-/-/-/-/-/-/-/-
“อึ๊ อึ๊..อ๊า...” ร่างเปลือยของหญิงสาวสะบัดเกร็งไปตามจังหวะอารมณ์
ขณะถูกชายแปลกหน้ายัดเยียดความเป็นชายให้
อย่างต่อเนื่องจนกระทั่งเขาระเบิดน้ำรักเข้าใส่อีกครั้ง
เต้านมอวบใหญ่สองข้างกระเทือนตามแรงอัดกระแทกนั้นแดงเป็นจ้ำเพราะถูกบีบอย่างหนัก
ทั่วร่างกายเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและคราบน้ำกามแห้งเกรอะกรังไปทั่ว เส้นผมสีแดงเข้มปนน้ำตาลยาวสลวยตอนนี้กระเซอะกระเซิงไปทั่วและย้อมไปด้วยน้ำกามจะติดกันดูยุ่งเหยิง
แต่ถึงกระนั้น
ดวงตาของเธอยังสดใสร่าเริงอยู่แม้จะผ่านพ้นค่ำคืนที่ยาวนานและชุ่มโชกไปด้วยเพลิงราคะนับร้อย
เจ้าชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนหอบข้างๆหลังถอนท่อนเนื้อของตนที่อ่อนตัวออกจากหลืบสวาท
ขณะที่จีเซลล่ายันแขนตนลุกขึ้นนั่งแล้วกวาดสายตาไปรอบๆมองร่างของชายนับสิบนอนหลับอย่างไร้เรี่ยวแรง
ในขณะที่เธอกลับดูสดชื่นมากกว่าเก่า
ราวกับการเสพกามนั้นสามารถทำให้เธอมีพละกำลังวังชาได้
จีเซลล่าลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่ว คว้าเสื้อคลุมมาปิดร่างกายของตนไว้อย่างมิดชิดก่อนเดินออกจากห้องพักที่เธอแสวงหากามกิจตั้งแค่เมื่อคืน
-/-/-/-/-/-
“เอก ตื่นๆๆ” เสียงดังข้างหูชายหนุ่ม
เอกพันธ์งัวเงียลืมตาขึ้นมาก็พบเจ้าเพชรยืนเขย่าตัวเขาอยู่
เขาจึงยันตัวลุกขึ้นมาอย่างหมดแรง พอมองไปรอบๆก็พบว่าตนนอนอยู่บนเตียงในโรงแรมม่านรูด
ข้างๆพบหญิงสาวสองคนนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่
สถาพร่างกายนั้นทรุดโทรมต่างจากเมื่อคืนลิบลับ
ร่างเปลือยขาวนั้นฟกช้ำไปทั่วด้วยแรงบีบเค้น
เอกพันธ์รีบสวมเสื้อผ้าอย่างลวกๆคว้านาฬิกาข้อมือมาสวมและดูหน้าปัดบอกเวลาหกโมงเช้า
ซึ่งใกล้เวลาเข้าทำงานของเขา จึงรีบจัดแจงตนเองให้เรียบร้อยแล้วเดินออกไปพร้อมเพชร
กรุงเทพ ณ เวลา 7.30 น.
หลังจากที่เอกไปส่งเพชรที่คอนโดหรูของเขาก็ขับรถออกมาเพื่อที่จะตรงเข้าคฤหาสน์ริชมอนด์เพื่อเข้าทำงานตามปกติ
แต่ก็ต้องมาเจอรถติดกลางเมืองซึ่งเป็นเรื่องปกติและจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยถ้าเขาไม่ต้องรีบเร่งขนาดนี้
"ติดอะไรเยอะแยะวะ คนยิ่งรีบๆ"
เอกพันธ์บ่นคนเดียวอยู่ในรถ ทั้งๆที่แอร์ก็เปิดเย็นฉ่ำ
แต่กลับมีเหงื่อตกเพราะกลัวจะเข้างานไม่ทัน
ตั้งแต่เขาได้รับการชุบเลี้ยงจากนายริชมอนต์ซึ่งเก็บเขามาจากข้างถนน
เขาก็ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี ส่งเข้าโรงเรียนเพื่อไปเรียนหนังสือจนจบชั้นอุดมศึกษา(มหาวิทยาลัย)
และให้เขารับตำแหน่งเป็นผู้ดูแลคุณหนูอลิสสิตาบุตรสาวของนายริชมอนต์
รับเงินเดือนเพื่ออยู่กินสบายๆ พร้อมปลูกบ้านให้อยู่ส่วนตัวหลังคฤหาสน์
ซึ่งเขาไม่เคยทำให้ริชมอนต์ผิดหวังแม้แต่ครั้งเดียว เห็นทีคราวนี้คงจะลำบากแล้วกระมัง?
“ตายห่า เวรแล้วกู” เอกพันธ์สบถออกมาอีกครั้งเพราะเพิ่งรู้ว่าตนมาผิดเลน
แทนที่จะขับรถในเลยวิ่งทางตรง แต่กลับเข้าชิดซ้ายซะเฉยๆ ซึ่งเป็นเลนวิ่งผ่านตลอด
ครั้นจะหยุดรอไปเขียวเลนตรงก็ไม่ได้เพราะมีรถคันหลังจ่อติดอยู่
ซ้ำยังตำรวจจราจรยืนอยู่ตรงไฟจราจรพอดิบพอดี
จำเป็นต้องเลี้ยวซ้ายตามระเบียบอย่างขัดไม่ได้
เอกพันธ์หมุนพวงมาลัยเลี้ยวตามช่องทางสัญจรอย่างเบื่อหน่ายในอารมณ์
แล้วก็รู้สึกแทบบ้าเมื่อพบว่าเขาต้องมาต่อหลังรถนับร้อยนับพันหลังจากเลี้ยวเข้ามาได้ไม่ถึง10เมตร
“โว้ยยย
อะไรนักหนาวะ” เอกพันธ์ตะโกนร้องเสียงดัง
ใบหน้าขึ้นสีแดงก่ำด้วยความโมโห อยากจะทุบ
ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างเบื้องหน้าทิ้งไปให้หมด ...
ซึ่งแน่นอนว่าทำไม่ได้อยู่แล้ว
น่าสงสารยิ่งนัก นายเอกพันธ์...
จบตอนที่ 17 อ่านต่อ 18 ครับ
(ขออภัยอย่างสูงที่ไม่ได้มาตามต่อผลงานตนเอง
เนื่องจากช่วง2อาทิตย์ที่ผ่านมาเจอมรสุมชีวิต จะรีบเร่งเขียนให้ต่อเนื่องนะครับ ติชมได้นะครับ
ขอบคุณ)
ขอบคุณคุณ [b][color=Magenta]areja[/color][/b]
ที่เป็นห่วงนะครับ ผมสบายดีครับผม อิอิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น