จิตอิสระ บทที่ 3: ครอบงำ ตอนที่ 18 : พานพบ โดย อิสระ
(ตอนนี้ขอตั้งชื่อตอนนะ อิอิ)
8.00 น.
ชายผิวคล้ำในเสื้อเชิ้ตสีขาวยับเป็นรอย
กำลังนั่งกระสับกระส่ายอยู่ในรถเก๋งคันงามที่จอดค้างอยู่กลางถนนขนาด2เลนในซอยแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
นี่ขนาดเขาขับมายังซอยทางลัดแล้วนะ
ยังจะต้องเจอกับคนที่มีความคิดแบบเดียวกับเขาที่จะลัดเส้นทางอยู่เต็มซอย
ไหนจะรถที่ถอยเข้าออกตามบ้านต่างๆอันคับแคบนั่นอีก
นี่เท่ากับว่าเขาต้องมาเผชิญกับวิกฤตการณ์รถติดครั้งยิ่งใหญ่ในซอกเล็กๆของเมืองกรุง
อะไรจะโชคร้ายขนาดนี้นะ เอกพันธ์รำพึงอยู่ในใจ
ในที่สุดจากความโมโหก็ดับลงด้วยความเบื่อหน่ายชีวิตแสนจะยุ่งยาก
เอกพันธ์ค่อยๆทิ้งตัวลงกับเบาะด้านหลังอย่างหมดแรง
พลางหลับตาเพื่อให้เปลือกตาสัมผัสกับดวงตาที่ร้อนผ่าวเพราะนอนหลับไม่เพียงพอ
หลับตาลงซักพักคงไม่เป็นไรหรอก เพราะยังไงเขาก็ต้องอยู่ที่เดิมอยู่แล้ว เขาคิด...
[i]...แอร์เย็นฉ่ำ
...ท่ามกลางบรรยากาศในรถที่เงียบสนิท
...ท้องฟ้าครึ้มๆที่ไม่ปรากฏแสงอุ่นใดๆสาดทะลุเมฆหนาทึบได้[/i]
สิ่งเหล่านี้กำลังทำให้เอกพันธ์เริ่มจมดิ่งลงสู่ห้วงนิทราลงเรื่อยๆ
ร่างกายของเขาอาจต้องการพักผ่อนจริงๆก็ได้
เอกพันธ์ย้อนไปคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนในความฝัน
ร่างอ้อนแอ้นของหญิงสาวถูกเขาทะลวงจากด้านหน้า
และเจ้าเพชรประกบด้านหลังโยกท่อนกายเข้าออกรูทวารโดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของสาวน้อย
จนกระทั่งเสียงแห่งความเจ็บปวดจบลงและแทนทีด้วยเสียงครางแห่งความเสียว
มันคือช่วงจังหวะแห่งความหฤหรรษ์สำราญใจยิ่งนัก
เพชรและเอกพันธ์ก็สลับตำแหน่งกันและสลับรูลง ก่อนที่จะสำเร็จความใคร่อย่างสุขสม
เมื่อหันไปดูร่างสาวมิ้นท์ที่น่าสงสารด้านขวาก็พบว่าสาวเจ้านอนคว่ำหน้าลงอย่างสิ้นสติสมฤดีไปแล้ว
ส่วนเจ้าบ๋อยก็ลากตนเองกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก่อนที่เอกจะหลับลงไป
[b][size=5]ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!![/size][/b]
เอกพันธ์สะดุ้งพรวดจากเบาะรถราวกับถูกเข็มจิ้มหลัง
สายตาหรี่เล็กสู้กับแสงแดดที่สะท้อนสายตา
หันไปมองด้านหลังก็พบเจ้ารถเต่าสีครีมอ่อนจ่อหลังอยู่
พร้อมคนขับผู้ชายแก่สวมแว่นสี่เหลี่ยมสีดำจ้องมองเขาอย่างมีอารมณ์
เอกไม่ทันจะได้หันหลับก็ขึ้นเกียร์แล้วเร่งรถไปด้านหน้า
แต่เมื่อหันกลับมาได้ก็ต้องกระทืบเบรกอย่างแรง
แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วกับบางสิ่งที่กระแทกรถเขาอย่างแรง
[b]ตึงงงง
[/b]
ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องอย่างตกใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมาในซอย
เอกหัวใจแทบหล่นลงไปในตาตุ่ม เขารู้ว่าเขาชนกับคนเข้าแล้ว
ด้วยความรีบเร่งและไม่ได้มองด้านหน้าเพราะไม่คิดว่าจะมีใครเดินตัดรถเขา
กระดูกสันหลังเย็นวาบราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็น
และด้วยความคิดที่รวบรวมมาได้อย่างรวดเร็ว เอกพันธ์รีบเปิดประตูรถออกมา
ไม่สนใจแม้ว่ามันจะกระแทกกับกำแพงรั้วบ้าน
เขารีบวิ่งมายังหน้ารถอันเป็นจุดเกิดเหตุ
“ตายล่ะไอ้หนุ่ม ขับรถไม่ดูเลย” เสียงยายซึ่งยืนดูเหตุการณ์พูดอย่างขบขันขณะเอกพันธ์เดินผ่านไป
ซึ่งเขาไม่สนอยู่แล้ว ผู้คนเริ่มสนใจเหตุการณ์อย่างรวดเร็ว
เมื่อเอกพันธ์เดินไปถึงก็พบร่างอรชรของหญิงสาวนอนตะแคงคว่ำหน้าอยู่
ไม่ไกลจากหน้ารถนัก เอกพันธืตรงเข้าไปพลิกร่างนั้นหงายขึ้นมาทันที
“คุณ เป็นอ....”
หากเอกพันธ์ไม่ได้ตาฝาดไป
เขาต้องขอเดิมพันด้วยลมหายใจเฮือกนั้นที่ขาดช่วงไปได้เลยว่า
เขาไม่เคยพบสาวใดจะงามหมดจดเช่นนี้มาก่อน ทั้งโครงหน้าที่เปล่งปลั่งออกน้ำนวลสดใสแม้จะไม่ขาวผ่องเป็นยองใย
แต่กลับดูมีเสน่ห์อย่างประหลาดล้ำลึก
อีกเส้นผมที่เข้มแดงแฝงความร้อนแรงอยู่ด้านในราวกับจะทำให้ใจเขาละลายได้เพียงแค่เส้นผมปลิวไหวตามแรงมือ
ริมฝีปากนั้น มันช่างอวบอิ่มเย้ายวนเสียเหลือเกิน
ชมพูอ่อนสั่นระริกเบาๆราวกับยั่วให้ไปบดขยี้ในสิ้นเสียเดี๋ยวนั้น
เอกพันธ์เผลอใช้มือลูบเรียวหน้าอย่างไม่รู้ตัว
ก่อนที่จะรู้สึกตัวเพราะเสียงแตรรถเต่าคันเดิม
แล้วพยุงร่างของหญิงสาวขึ้นอย่างรวดเร็ว
“หนุ่ม จะไปไหนน่ะ” ยายร้องถามทันทีที่เห็นเขาอุ้มร่างหญิงสาวขึ้นรถ
“ไปโรงบาล ยายหลบไป” เอกพันธ์พูดหลังจากทิ้งร่างหญิงสาวให้นอนตรงที่นั่งด้านหลัง
แล้ววิ่งอ้อมไปด้านหน้า แล้วออกรถไปทันที
จบตอนที่ 19 อ่านต่อ 20 นะครับ
(บ๊ะ เจ๊จีเซลล่ามาแล้วนะ ฮ่าๆ วันนี้มีความสุขจังที่มีคนเป็นห่วง THXะ ติชมได้นะครับ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น