-ก่อนเหตุการณ์ปะทะ 3 นาที-
“ยืนอยู่ตรงนี้มืดๆคนเดียว น้องอลิสไม่กลัวหรอจ๊ะ” เสียงแหลมๆหวานเลี่ยนของวิชิตทำลายความสงบเงียบ อลิสสิตาหันมาเผชิญหน้าลูกเจ้าสัวมองด้วยสายตาเรียบเฉย แล้วหันกลับไปมองดูท้องฟ้าต่อ
“แหม น้องอลิส ไม่ต้องเย็นชากับพี่แบบนี้ก็ได้ นี่ถือเป็นเกียรติอย่างสูงเลยนะ ที่พี่เดินออกมาหาน้องด้วยตนเอง ปกติแล้วพี่ไม่มีทางมาหาผู้หญิงก่อนเลยสักครั้งเดียวนะเนี่ย” วิชิตอวดด้วยเสียงอันภาคภูมิใจ ราวกับเขาเป็นแม่ทัพรับหน้าที่และมีเกียรติอย่างสูง
“ก็ ไม่จำเป็นต้องมาหาอลิสด้วยตนเองนี่คะ เพราะอลิสกลัวว่าอลิสจะทำให้คุณวิชิตเสียเกียรติอันทรงคุณค่าโดยเปล่าประโยชน์” เธอตอบทั้งๆที่สายตายังจ้องไปที่ท้องฟ้าต่อไป
นายวิชิต วรโชติเมธี ถึงกับเดือดดาลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะเขาไม่เคยได้รับการปฏิเสธอย่างรุนแรงและไร้เยื่อใยแบบนี้สักครั้งในชีวิต เขาโกรธจนรู้สึกได้ว่าใบหน้าตนเองนั้นร้อนขึ้น แต่แผนการที่พ่อเขาส่งตัวเขามาเพื่อฮุบสมบัตินับค่าไม่ได้ของตระกูลแซมเมอร์สันต้องล้มเหลวหากเขาเพลี่ยงพล้ำทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง นายวิชิตหายใจเข้าลึกๆอย่างช้าและเงียบ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจับอารมณ์ได้ แล้วพยายามพูดต่อ
“โถ พี่ยอมเสียทุกอย่างในชีวิตแม้แต่ลมหายใจของพี่ พี่เพียงต้องการที่จะได้มาคุยกับน้องนะจ๊ะ น้องเห็นใจพี่บ้างสิ”
“อลิสติดอยู่ในโลกแบบนี้มานานแล้วค่ะ คุณวิชิต” อลิสสิตารำพึงเบาๆ
“ละ...โลกอะไรจ๊ะ” วิชิตถึงกับงุนงงกับคำพูดเลื่อนลอยของเธอ แต่พยายามแสดงความสนใจ
“โลกที่มีแต่คนใส่หน้ากาก โลกที่กว้างใหญ่แต่จิตใจกลับแสนคับแคบแบบนี้”
เพียงเท่านั้น เธอก็เดินออกห่างโดยไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยหางตา และนั่น ทำให้ความอดทนอดกลั้นของชายหนุ่มผู้ที่ถูกรายล้อมด้วยสาวสวยมากมายเพื่อสนองตัณหาอยู่เป็นประจำก็หมดความอดทน อลิสสิตาไม่สามารถรับรู้ได้ถึงความมุ่งร้ายของลูกชายเจ้าสัวเพราะเธอไม่ได้ใส่ใจ วิชิตกำมือแน่น จ้องมองไปยังชุดราตรีสีฟ้าที่รัดตัวหญิงสาวอยู่ ปลายผมสยายยาวจรดแผ่นหลังสีขาวสวยไม่หมด และบั้นท้ายกลมกลึงของเธอที่กำลังบิดไปมาเล็กน้อยตามจังหวะการย่ำเท้า เขาเดินตรงไป อย่างรวดเร็ว ด้วยสติสัมปชัญญะที่หมดสิ้น จึงไม่สามารถสังเกตถึงแสงสว่างที่ฉายพื้นหินอ่อนได้
ตูมมม!!!!
ทันทีที่เกิดเสียงระเบิดดังกึกก้อง แสงสีแดงก็พุ่งวาบไปทั่วอาณาบริเวณเป็นวงกว้าง ร่างของวิชิตถูกแรงลมอัดกระแทกจนปลิวไปด้านหลังราวกับถูกฝ่ามือมหึมาซัดด้วยความแรง ร่วงหล่นหายจากระเบียงชมจันทร์ของภัตตาคารไป ส่วนอลิสสิตาเมื่อมองเห็นแสงสีแดงพุ่งเข้าหาตน ก็ได้แต่ยืนนิ่งมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความตกใจ ร่างของเธอไม่ได้ถูกซัดกระแทกเหมือนวิชิต แต่กลับจมลงไปในพื้นอย่างรวดเร็วราวกับทะลุผ่านพื้นผิวน้ำ อลิสสิตารับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่กำลังเข้ามาในร่างกาย มันไม่ได้ร้อนและรุนแรงอย่างที่เธอคิด แต่มันกลับเจิดจ้าด้วยแสงสว่างสีเหลืองอ่อน ให้ความรู้สึกนวลตาทั้งๆที่ไม่ได้มอง อบอุ่นเหมือนอ้อมกอดทั้งๆที่ไม่ได้สัมผัสจริงๆ และสดชื่นเย็นสบายราวกับสายน้ำที่ไหลผ่านร่างกาย ก่อนที่สติสัมปชัญญะเธอจะดับวูบไป
จบตอนที่ 5[/-/-/-/-/-บทนำ/-/-/-/-/] ติดตามชมตอนที่ 6 [/-/-/-/-/บทที่ 2:แปรผกผัน/-/-/-/-/ ]ต่อนะครับ
พยายามหารูปแสงนวลจันทร์กับผู้หญิง แต่ไม่เจอ ฮ่าๆ
(รู้สึกสนุกมากเลยที่ได้เขียนบทนี้ ฮ่าๆ ติชมได้นะครับ ขอบคุณ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น