เจนนู เมื่อได้สถิตเข้าร่างของหญิงสาวโดยบังเอิญ เขาได้ใช้พลังงานของร่างกายเธอทั้งหมดเพื่อฝังร่างและสร้างร่างของตนด้วยเจตนารมณ์ในการดำรงอยู่ จึงทำให้เขาสามารถกำหนดรูปร่างออกมาภายนอกได้ เพื่อไม่ให้ร่างสถิตของเจนนูไม่ได้รับผลกระทบทางจิตใจมากเกินไป ตอนนี้เจนนูจึงแปรสภาพร่างกายตนเป็นดังชุดคลุมร่างกายของอลิสสิตา ซึ่งฝังรากประสาทเล็กจนมองไม่ได้จำนวนมากมายเข้าไปในตัวเธอ และยังต้องใช้จิตใจร่วมกับเธออยู่ เพราะเขารวมจิตเข้าไปกับอลิสสิตาไปแล้ว
หลังจากที่เขาสถิตรวมเข้าร่างอลิสสิตาได้ จึงบังคับร่างกายได้เมื่อเธอไม่มีสติ จึงพาเธอออกจากสถานที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็วในเวลากลางคืน จากนั้นก็เรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างของโลกไปตามความทรงจำของร่างต้น ซึ่งนับว่าเขาคิดไม่ผิดเลยที่ตัดสินใจชั่ววูบเข้าร่างเธอ แทนที่จะเข้าอีกร่างที่อยู่ใกล้ แต่การระเบิดขนาดนั้นเต็มไปด้วยจิตละเอียดของเจนนู แรงระเบิดอาจทำให้จิตละเอียดของชายผู้นั้นเปลี่ยนแปลงไปด้วย แต่ไม่สำคัญมาก เพราะเป็นผลกระทบขนาดเล็กเท่านั้น
เจนนู ได้ใช้เวลาแทบทั้งคืนเรียนรู้เรื่องราวของโลกมนุษย์และภาษา เขาไม่สามารถควบคุมร่างนี้ได้ทั้งหมดเหมือนดังเขารวมเข้ากับยานพาหนะ เพราะกายหยาบของเจนนูถูกทำลายจนหมดสิ้น ไม่เหลือความสามารถของการเกิดใหม่เลย เขาใช้เวลาที่เหลือหลังจากรับรู้ความเป็นไปของโลกเข้าสำรวจจิตใจของอลิสสิตา เชาวกรกุล ทำให้รับรู้ถึงความในใจที่แสนทรมานของเธอ และลึกลงไปอีก... ยังมีสิ่งที่เธอแอบปรารถนาอยู่ลึกๆ ซึ่งไม่มีใครรู้มาก่อน และเจนนูรูเดียงผู้เดียว
ร่างกายหยาบของเขาที่สร้างมาครอบร่างอลิสสิตาไว้ คือร่างกายของเจนนูจริงๆ ซึ่งหมายถึงเป็นอวัยวะของตนเอง และสามารถควบคุมได้ดั่งใจ
อลิสสิตารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของชุดสีดำมันเงา ตอนนี้มันลื่นมันราวกับเป็นน้ำมันลื่นๆ บริเวณเอวของเธอกำลังบีบรัดเบาๆเป็นจังหวะ เธอรู้สึกดีไม่น้อย ราวกับมีคนเอามือมาลูบเอวเธอ พร้อมกันนั้น ทรวงอกอันอวบอิ่มกำลังบิดวนไปมาราวกับกำลังถูกมือที่มองไม่เห็นคลึงวนอย่างแผ่วเบา
“ไม่นะ คุณ อย่าทำแบบนี้ อลิส...” อลิสสิตาร้องเสียงกระเส่า นี่คือสิ่งที่เธอปรารถนาอยู่ในใจลึกๆ เพราะเธอขาดความอบอุ่นจากทุกคนรอบกายมานาน และถูกสิ่งเร้ารอบกายกระตุ้นตลอดเวลา แต่เธอไม่สามารถทำดั่งใจต้องการได้ เพราะคำว่า เชาวกรกุลค้ำอยู่
‘สิ่งนี้คือสิ่งที่เจ้าถวิลหาตลอดเวลา แต่เพราะชื่อเสียงของตระกูลเจ้าค้ำ ข้ารู้สึกเห็นใจยิ่ง’ เจนนูพูด ขณะเขากำลังเพลินกับร่างกายแสนวิเศษของมนุษย์ ร่างที่อวบอิ่มเต่งตึง หอมเย้ายวนเต็มไปด้วยเลือดเนื้อที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน เจนนูรู้สึกได้ว่าเขาเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆที่ไม่เคยเกิดมาก่อน สัญชาตญาณบางอย่างที่เขาคิดว่าไม่มีทางมี กำลังผุดขึ้นมาราวกับฟองอากาศที่ดันโคลนตมหนาออกมาอย่างยากลำบาก ร่างกายที่ขาวราวหยวกกล้วยของเธอ ไหนจะปลายยอดอกอันอวบอิ่มที่เขาสัมผัสถึงเส้นประสาทอันวิเศษของอลิสสิตา มันทำให้เขารู้สึกสนุกกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า
“อ๊ะ อย่าทำข้างล่าง” อลิสร้องเสียวหลงเมื่อรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่กำลังสอดเข้าไปในช่องคลอดของเธอ มันเรียวเล็ก และกำลังสอดเข้ามาเรื่อยๆจนชนเยื่อบางๆที่คั่นกลางทางเดินไว้ จากนั้นเจ้า “สิ่ง” ที่สอดแทรกเข้ามานั้นก็เบ่งตัวให้ใหญ่ขึ้นเล็กน้อย พร้อมผุดตุ่มเล็กๆมากมายรอบตัว
“ข้าเรียนรู้มากจากความคิดเจ้า ข้าไม่ได้สร้างจากจิตข้า ข้าสร้างจากแรงปรารถนาของเจ้า จงปล่อยตัวรับรู้ความสุขนี้เถิด อย่าได้กังวลเลย’ เสียงนั้นดูอบอุ่น ราวกับแสงอาทิตย์ที่สาดเขามาโอบล้อมร่างกายอลิสยามหนาวเหน็บไว้ เพียงเท่านั้นเธอก็ไม่ขัดขืนอะไรทั้งสิ้น ปล่อยทุกสิ่งให้เป็นไปตามแรงปรารถนาของตน ความรู้สึกซ่อนเร้นที่เธอต้องการกำลังจะเป็นจริง
“อา... อืม” เสียงใสๆหลุดออกจากอลิสสิตาอย่างไม่ได้ตั้งใจขณะที่ปลายยอดปทุมถันอันสวยงามทั้งคู่ของเธอกำลังถูกคลึงวนไปมาด้วยร่างของเจนนู พร้อมกับส่วนล่างนั้นกำลังสั่นไหวอย่างรวดเร็ว เจนนูรับรู้ถึงของเหลวภายในร่องของอลิสสิตา เขาลองใช้ประสาทการรับรู้ทั้งหมดพุ่งไปหามัน มันรู้สึกได้ถึงความหอมหวานที่ขับออกมาจากส่วนลึกของร่างกาย ราวกับเป็นน้ำทิพย์จากแดนสวรรคาลัย ชโลมจิตใจที่เหี่ยวเฉาเดียวดายให้กระปรี้กระเปร่าและคึกคัก เจนนูลองรับหยาดน้ำที่รินไหลจากร่องรักของอลิสเข้ามาในร่างกาย อืมมม มันช่างหวานและเอร็ดอร่อยเกินสิ่งใดจะเทียมทาน เจนนูรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ตื่นตัวในจิตใจ เขากำลังมีอารมณ์สืบพันธุ์ สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตนิจนิรันดร์ของเขา ในขณะที่อลิสทนทานการรุกรานภายในช่องคลอดตนไม่ไหว ทิ้งตัวลงบนพื้นหญ้าเขียวสด และกึ่งนั่งกึ่งนอนเอามือยันกับพื้น กอดร่างตนเอง ใบหน้าของเธอที่ขาวสะอาดก็แต่งแต้มไปด้วยเลือดฝาดแดงระเรื่อ เม็ดเหงื่อผุดพรายทั่วใบหน้า ความรู้สึกเสียวซ่านสะสมมาจากทั่วร่างกาย มันกำลังทำให้เธอล่องลอยไปในสายธารแห่งความสุขจนลืมไปว่าอยู่ที่ไหน
“อลิส เสียว อ๊ะ อา... มันกำลังจะ...” เท้านั้น เธอก็กรี๊ดเบาๆ ราวกับว่าความสุขที่สุดยอดที่เธอไม่ได้รับมาก่อนในชีวิตกำลังถาโถมเข้ามาในร่างน้อยๆของเธอ เธอบิดเกร็งร่างกายอย่างรุนแรง ช่องคลอดบีบรัด “สิ่งนั้น”อย่างรุนแรง แล้วอลิสสิตาก็ทิ้งตัวลงกับพื้น ก่อนถอนหายใจเบาๆ และหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน
จบตอนที่ 7 ติดตามต่อ ตอนที่ 8 นะครับ
(ต่อบทต่อไปเด้อ อิอิ ติชมได้นะครับ ขอบคุณ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น